Përdorimi i bakrit në mjekësi fillimisht u shkrua në papirusin e lashtë egjiptian Smith, rreth vitit 3000 para Krishtit, brenda të cilit bakri përshkruhej se kishte fuqi dezinfektuese.
Brenda Papirusit Ebers, nga rreth 1500 pes, bakri në formate të shumta, rekomandohej për një sërë sëmundjesh nga plagët e djegura deri te dhimbjet e kokës.
Por përdorimi i bakrit për shërim nuk ishte unik vetëm në Egjipt. Pirja e ujit nga enët e bakrit besohej se parandalonte infeksionet dhe pastronte ujin, duke shmangur kështu diarrenë, në një sërë kulturash, duke përfshirë grekët e lashtë, kinezët dhe brenda praktikave Ayurvedike të Indisë. Fenikasit madje përdorën rroje nga shpatat e tyre prej bronzi, të pasura me bakër, për të parandaluar infeksionin në plagët e betejës.
Mjeku grek Dioscorides regjistroi duke përdorur një pigment jeshil të krijuar nga ekspozimi i bakrit metalik ndaj avullit të uthullës në trajtimet e syve. Koleksioni Hipokratik rekomandoi bakër për të trajtuar ulcerat e këmbëve. Gjithashtu bakri është përdorur edhe trajtimet e krimbave të zorrëve, ulcerat e gojës dhe problemet e veshit. Aztekët thuhet se bënin gargarë me një përzierje bakri për të shëruar dhimbjet e fytit, ndërsa fiset mongole trajtonin ulcerat veneriane me sulfat bakri.
Kupa e pijes greke e bakrit kylix nga shekulli III deri në 2 para Krishtit. Grekët besonin se përdorimi i gotave prej bronzi ose bakri kishte përfitime shëndetësore, duke dhënë veti medicinale. Bakri njihet gjithashtu për lidhjet e tij me Afërditën dhe mendohej se rrit bukurinë dhe pasionin.
Popullariteti i bakrit si një ilaç i gjithanshëm u pakësua me kalimin e shekujve, për shkak të përparimeve në mjekësinë e bazuar në prova. Me rritjen e njohurive shkencore, u miratuan trajtime të tjera gjoja më efektive dhe u shfaq toksiciteti i mundshëm i bakrit, me simptomat përkatëse të të vjellave, diarresë, ngërçeve, dhimbjeve të kokës dhe madje edhe problemeve të mëlçisë, veshkave ose neurologjike.
Kohët e fundit revista Smithsonian raportoi mbi një studim të efekteve antimikrobike të bakrit nga Bill Keevil në Universitetin e Southampton. Pas dekadash testimi se si reagojnë viruse të ndryshëm në kontakt me bakrin, ai ka vërtetuar se bakri ka një efekt afatgjatë anti-mikrobik, duke vrarë patogjenë të ndryshëm brenda disa minutave. Madje, ai ka rekomanduar përdorimin e bakrit në sipërfaqet brenda spitaleve, si tavolinat e tabakave, parmakët e shtratit dhe shtyllat intravenoze, pasi është vërtetuar se bakri i mban këto sipërfaqe të pastra nga mikroorganizmat.
Bakri ka një përbërje të veçantë atomike që i jep atij këtë fuqi antimikrobike, duke e bërë atë, sipas fjalëve të Keevil, një “granatë molekulare oksigjeni”.
Kur një mikrob zbret mbi bakër, jonet e shpërthejnë patogjenin si një sulm raketash, duke parandaluar frymëmarrjen e qelizave dhe duke shpuar vrima në membranën qelizore ose veshjen virale dhe duke krijuar radikale të lira që përshpejtojnë vrasjen.” Duket se, përpara njohurive për ekzistencën. të viruseve, mikrobeve apo baktereve, besimet intuitive të të lashtëve kuptuan se bakri kishte veti dezinfektuese që mund të përdoreshe për shërim. Kjo është njohuri që mund dhe duhet të përdoret mirë në hapësirat publike dhe në mjekësinë moderne sot.
Top Channel
