Më shumë se 10,500 ndërtesa në të gjithë Sirinë veriperëndimore u shkatërruan plotësisht ose pjesërisht nga tërmeti.
Hazemi na merr për të takuar familjarët që mbijetuan. Njëra prej tyre, Nada, shtrihet në shtrat brenda çadrës në të cilën tani flenë familja e saj, një pikim intravenoz i varur nga muri i kanavacës.
Pasi burrat largohen, ajo dhe nëna e saj i ngrenë me kujdes mbulesat e shtratit për të më treguar plagët e saj. Legeni dhe këmbët e saj ishin të shtypura dhe veshjet e bardha kirurgjikale i mbulonin ijet. Dhimbja është e vazhdueshme.
Në shtëpinë e dëmtuar, e cila ende qëndron ngjitur, fëmijët e saj janë të shtrirë në divan, duke mbështetur me kujdes këmbët e tyre të plagosura. Mustafa dhe Mohamed shikojnë televizor në heshtje.
Spitalet të mbingarkuar
Në vende të tjera, Nada dhe fëmijët e saj do të ishin ende në spital, në një repart të pastër të rrethuar nga personeli mjekësor. Por ky nivel burimi thjesht nuk ekziston këtu. Spitalet në provincën Idlib të kontrolluar nga rebelët janë mbingarkuar prej vitesh dhe ka hapësirë vetëm për rastet më serioze për të qëndruar dhe shëruar.
“Ne tashmë kemi vuajtur nga lufta dhe gjithçka që na ka bërë krimineli Bashar al-Assad”, thotë Hazemi. “Nga granatimet dhe zhvendosjet në rrethim.
“Më pas erdhi ky tërmet dhe na shtoi edhe më shumë vuajtjet. Ne kishim shpresë në të kaluarën se do ta kalonim padrejtësinë, por tani shpresa jonë është kthyer në dhimbje”.
Situata në Siri është një nga krizat më të rënda humanitare në botë. Në ditët pas tërmetit, edhe pse vendet u përgatitën për t’u përgjigjur, ndihma ishte e ngadaltë për të arritur në Siri.
Tenda të reja dhe furnizime mjekësore nevojiteshin dëshpërimisht, si dhe pajisje për lëvizjen e tokës dhe ekipe të specializuara për të kërkuar të mbijetuarit në rrënoja. Ata që jetojnë këtu thonë se vonesa kushton jetë.
Ndërsa lëvizim me shpejtësi përgjatë rrugëve gjarpëruese, dallojmë një skenë shkatërrimi pranë kreshtës së një kodre. Gërmuesit çajnë betonin e copëtuar dhe metalin e përdredhur, duke dërguar re pluhuri në ajër.
Rreth 300 njerëz vdiqën kur kjo ndërtesë e vetme u shemb. Javë pas tërmetit, është e pamundur të thuhet nëse çdo trup i pajetë është nxjerrë nga poshtë rrënojave.
Këtu në Siri, procesi është i ngadalshëm. Thjesht nuk ka mjaft makineri të rënda për çdo qytet dhe fshat për të pastruar shpejt mbeturinat.
“Kemi frikë nga gjithçka”
Ata janë shumë të frikësuar për të fjetur këtu, por gjatë ditës është ende vendi ku gatuajnë dhe mblidhen. Tërheqja e perdes që ndan korridorin nga jashtë zbulon një foshnjë të vogël që fle i qetë në këmbët e mureve të plasaritura.
Familja është e ngrohtë dhe mikpritëse, e dëshpëruar për të treguar realitetin e situatës së tyre të jetesës, por me dhimbje të vetëdijshme se është e rrezikshme për secilin prej nesh të jetë brenda ndërtesës së pasigurt.
Çdo mendim për rindërtim është ende larg. Në Turqinë fqinje, një program ambicioz rindërtimi është kthyer në një fushatë parazgjedhore.
Megjithatë, në Siri, tani për tani, pastrimi i mbeturinave të ndërtesave të shembura është më e mira që mund të menaxhojnë shumica e njerëzve. Krijimi i të rejave do të kërkonte materiale që tashmë janë në mungesë.
Në shtëpinë e Um Solimanit, fëmijët luajnë me kujdes. Ata përpiqen të shmangin muret e plasaritura dhe frikën e vazhdueshme në sytë e të rriturve.
“Ne kemi frikë nga gjithçka, por ku do të shkojmë”, më pyet ajo duke më marrë dorën në të sajën.
“Ne kemi ngritur një tendë jashtë, dhe kur gjërat të përkeqësohen këtu, ne do të shkojmë në të. Fëmijët gjithmonë qajnë dhe britmat e tyre janë kudo. Çfarë mund të bëjmë? Ne lutemi që kjo të mos i ndodhë kurrë askujt tjetër.”/ BBC
