Andrea Nicastro – Corriere della Sera
Godit njërin për të edukuar njëqind të tjerë. Mao Ce Duni dhe Brigadat e Kuqe e teorizuan, Vladimir Putin po e bën tani.
Goditi Mariupolin për ta bërë pjesën tjetër të Ukrainës të kuptojë se Cari nuk do të ndalet. Asnjë krim, asnjë mizori nuk do të kursehet.
Moska po e detyron Mariupolin të vuajë nga uria, po e bombardon me më shumë dhunë çdo ditë dhe do ta rrafshojë me tokë – ta shohë të përkulur.
Mariupol duhet të bëhet një shembull i përgjakshëm për të gjitha qytetet e tjera të rrethuara.
Ukrainasit nuk kanë asnjë iluzion: rrethimi rus i shekullit të XX1-të nuk është më civil.
Ne luftojmë gjithmonë me të gjitha armët që kemi në dispozicion: bomba dhe terror, zjarr dhe uri, të ftohtë dhe sëmundje.
Fatkeqësisht për të, qyteti-port është viktima ideale për të dhënë shembull.
Ndër qendrat urbane në avancimin rus nuk është as më i madhi dhe as më i vogli. Nga njëra anë ajo është rrethuar nga deti dhe nga tre të tjera nga një kordon zjarri që është i tepruar në krahasim me atë që është e nevojshme.
Është një qytet rebel. Në vitin 2014, kur realisht filloi kjo luftë, ukrainasit arritën ta rrëmbejnë atë nga prorusët pas një muaji pushtim.
Këtu erdhën për të luftuar djemtë e Revolucionit Portokalli, ëndërrimtarët që kërkuan të hynin në Evropë.
Në celularët e qytetit po qarkullon ende videoja e mjetit të parë të blinduar ukrainas, që kthehet në sheshin e Bashkisë.
Ndërtesa e djegur është ende atje, një kujtim i asaj që atëherë ishte maskuar si një luftë civile dhe tani është një pushtim.
Ata që nuk donin të qëndronin në pjesën e Donbasit të pushtuar nga milicitë pro-ruse u strehuan në Mariupol-in e marrë nga ukrainasit në 2014.
Ka shumë banorë që kanë shtëpi në Donetsk ose Lugansk, kryeqytetet e dy republikave kukull.
Por mbi të gjitha Mariupol është qyteti djep i Brigadës Azov, neo-nazistëve nga të cilët Putin thotë se dëshiron të çlirojë Ukrainën.
Ata janë milicë, luftëtarë të patrembur, vendimtarë në betejat e viteve 2014-2015.
Simboli dhe qëndrimet e tyre të caktuara lënë pak dyshime për simpatitë politike, por ato janë më së shumti disa mijëra.
Gjysmë milion njerëz jetojnë në qytet dhe sot ka ndoshta 200-300 mijë njerëz të mbetur në grackën e ushtrisë ruse.
Nëse dje ishte dita e 11-të e luftës, për Mariupolin ishte e gjashta e rrethimit total dhe e dyta e iluzionit. Që nga e shtuna, ushtarakët rusë dhe ukrainas kishin rënë dakord për një armëpushim për të lejuar civilët të largoheshin nga qyteti.
Për gjashtë ditë ata kanë mbijetuar në bodrume, në të ftohtë, në errësirë, duke u dridhur dhe të rraskapitur nga bombardimet e vazhdueshme.
Kishte nisur ngadalë, me zhurmën e armëve në “vijën e kontaktit” që rezistonte prej 8 vitesh me milicitë proruse.
Ishte thuajse një takim, me perëndimin e diellit kur filluan sirenat e alarmit menjëherë pas bombave.
Pastaj ukrainasit filluan të tërhiqen në qytet dhe armët ruse i ndoqën midis shtëpive. Jo më vetëm natën, por në çdo kohë të ditës.
Më pas rusët “helmuan puset” duke shkatërruar antenat telefonike, sistemet e ngrohjes qendrore, termocentralet. Për ta bërë këtë ata përdorën raketa, madje edhe në qendër të qytetit. Shtëpitë u drodhën, nervat ranë.
Ka njerëz që atëherë qajnë vazhdimisht, duke u dridhur, nuk flenë. Por ende nuk mjaftoi. Ushtarët mbajnë pozicionin e tyre, civilët nuk janë ngritur.
Mariupol reziston dhe goditjet me çekan shtohen. Jo vetëm atje ku mund të kishte ushtarë, por ku sigurisht kishte civilë.
Bomba në qendër me njerëz nën rrënoja dhe të plagosur në rrugë të braktisura për orë të tëra sepse bombardimet vazhduan.
Dje në mëngjes, për të dytën ditë radhazi, kryebashkiaku, Vadim Sergeyevich Boychenko, shpalli korridorin humanitar, nga Zaporizhzhia, 250 kilometra në veri, autobusët u nisën.
Nuk ka më benzinë në port, duhet t’i marrësh nga jashtë nëse do të lejosh që njerëzit të largohen.
Kanalet Telegram dhe Viber ishin mbushur me foto të gjashtë autobusëve të bardhë, ata me dyer të palosshme për transport urban, me një kryq të kuq në xhami. Nga qyteti i rrethuar, shumë pak do të kenë mundur t’i shohin sepse celularët prej ditësh janë pa energji dhe kullat e antenave janë goditur. Më mirë ndoshta, sepse zhgënjimi do të ishte edhe më i madh.
Zëdhënësi i Brigadës Azov paralajmëroi autobusët: bombardimet ruse kanë rifilluar. Në Alepo të Sirisë, një shembull i fundit i një qyteti të rrethuar, korridoret hapen herë pas here sepse edhe prania e civilëve është një armë: konsumon burime, shpërqendron forcat luftarake.
Sot përpjekja e tretë. A do të mund të transportojnë autobusët 600, 1 mijë, 10 mijë njerëz?
Janë 200 mijë thotë Kryqi i Kuq, të cilët do të donin të arratiseshin. Janë ata që do të ndëshkohen, për të edukuar gjithë Ukrainën.
