Lore Mayerfeld ishte 4-vjeçare kur iku nga nazistët më 1941. Së bashku me nënën e saj, vajza e vogël hebreje iku nga qyteti i saj lindjes Kasel në Gjermani, me pothuajse asgjë me vete, pos rrobave që kishte në trup dhe kukullën e saj të dashur, Inge.
Mayerfeld gjeti strehë të sigurt në Shtetet e Bashkuara dhe më vonë migroi në Izrael. Kukulla e saj, që e kishte dhuratë nga gjyshërit e saj që u vranë në Holokaust, ishte gjithmonë pranë saj deri më 2018, kur ajo vendosi që ta dhuronte për memorialin e Holokaustit në Izrael, Yad Vashem.
Më shumë se 80 vjet më pas, kukulla u kthye në Gjermani.
Ajo do të jetë në Parlamentin në Berlin si pjesë e një ekspozite që u hap më 24 janar, disa ditë para se shteti të shënonte 78-vjetorin e çlirimit të kampit të vdekjes të Aushvicit më 27 janar 1945.
Ekspozita e titulluar “16 objekte” po ashtu shënon 70-vjetorin e memorialit Yad Vashem, duke sjellë përsëri në Gjermani një sërë sendesh që hebrenjtë morën me vete kur u larguan nga nazistët.
Mes objekteve në këtë ekspozitë është një piano e zezë, një ditar, një peshqir me ngjyrë të kuqe dhe të bardhë, një stetoskop, një çantë dhe një menorah.
Këto objekte u zgjodhën nga më shumë se 50.000 sendesh në Yad Vashem që janë të lidhura me Holokaustin.
Objektet e ekspozitës përfaqësojnë 16 shtetet e Gjermanisë dhe secila vjen nga një rajon gjerman.
Që të gjitha tregojnë një histori unike, por ndajnë temën e dashurisë, lidhjes, dhimbjes dhe humbjes.
“Absolutisht, të gjitha këto janë objekte të njohura gjermane, dhe ato kanë qëndruar në atë mënyrë sikur të mos ndodhte Holokausti”, tha Ruth Ur, kuratorja e ekspozitës dhe përfaqësuese e Yad Vashemit në Gjermani.
“Ideja e kësaj ekspozite ishte kthimi për një kohë të shkurtër i këtyre objekteve në Gjermani, për të sjellë një energji të re të vetë këtyre objekteve dhe po ashtu për boshllëqet që kanë lënë pas”.
Në një nga vitrinat e ekspozitës është një copë pëlhure. Ajo kishte qenë pjesë e një flamuri që dikur i përkiste Anneliese Borinski, që kishte qenë pjesë e një grupi të rinjsh hebrenj në Arensdorf, në periferi të Berlinit. Ajo kishte ndihmuar grupin e saj të përgatitej për migrim dhe jetë në atë që më pas do të bëhej shteti i Izraelit.
Pasi nazistët lëshuan urdhrat për dëbim, të 12-të anëtarët e grupit të të rinjve, “Maccabi Hazair”, prenë në 12 pjesë flamurin dhe i premtuan njëri-tjetrit se pas luftës do të takoheshin sërish në Izrael për të bashkuar copëzat e flamurit.
Vetëm tre prej tyre i mbijetuan Holokaustit dhe Borinski ishte anëtarja e vetme e grupit që arriti të merrte pjesën e flamurit me vete në Izrael. Më 2007, djali i saj ia dhuroi këtë copë pëlhure memorialit Vad Vashem.
Një tjetër pjesë e ekspozitës është edhe një valixhe prej lëkure. Në anën e kësaj valixheje, me ngjyrë të bardhë është shkruar “Selma Sara Vellemann nga Bremeni”.
Kjo valixhe u gjet në Berlin disa vjet pas luftës. Hulumtuesit e Yad Vashem nuk e kishin të mundur të përcaktonin sesi kjo valixhe përfundoi në kryeqytetin gjerman.
Por, ata zbuluan se një grua me po të njëjtin emër, nga qyteti verior i Bremenit, kishte jetuar në një shtëpi pleqsh në Berlin.
Më 1942, në moshën 66-vjeçare, ajo ishte dëbuar në geton Teresienstadt, dhe dy muaj më pas ishte dërguar drejt vdekjes në kampin e shfarosjes Treblinka.