Tashmë 12 vjet, bashkatdhetari ynë me prejardhje nga Çegrani Isen Iseini është duke menaxhuar lokalin “R-Imbiss” në vendpushimin “Hurst” të autostradës në relacionin Bernë – Cyrih pranë Burgdorfit. Gjatë kësaj kohe, në snack bar-in e tij 59-vjeçari ka përjetuar dhe parë shumë. Historia e një emigranti që përveshi mëngët dhe e gjeti punën e tij të ëndrrave
Duket si një oazë e vogël urbane në mes të trafikut që është i frekuentuar vazhdimisht në autostradën e ngarkuar A1: vendpushimi Hurst. Shumë njerëz që i lexojnë këto rreshta, në fillim mund të mos jenë të vetëdijshëm se tashmë e kanë kaluar këtë ndalesë pushimi disa herë.
Nëse, për shembull, kaloni rrugën tuaj nga Oberlandi në një shitore të mirënjohur mobiljesh suedeze, ose një shitës me pakicë të pajisjeve elektronike, ose një kompani që është e specializuar në të gjitha llojet e lodrave për të rritur, ka shumë të ngjarë që tashmë ta keni kaluar këtë pushimore që nuk bie në sy, të kulturave më të ndryshme.
Me kalimin e kohës ka ndryshuar shumëçka; Makinat u bënë më miqësore me mjedisin, telefonat celularë u bënë më bashkëkohorë dhe stendat e njohura të ushqimeve, të cilat u ofrojnë ushqim udhëtarëve të uritur që kalojnë nëpër zonën e vendpushimit Hurst për gati dy dekada, në asortimentin e tij tani ka gatime vegjetariane. Pronari i “R-Imbiss”-it popullor është Isen Iseini. Një burrë i gjatë me flokë të thinjura.
“Unë jam Iseni”, shqiptari nga Çegrani në Maqedoninë e Veriut, i ardhur në Zvicër në vitin 1987, prezantohet me një buzëqeshje miqësore. Në fakt, ai është një inxhinier elektrik profesionist, thotë pronari i disponuar të flasë, i snack bar-it teksa gazetarit të “Jungfrau Zeitung” i shërben një espreso. “Bashkëshortes sime i dukej monotoni dhe unë kisha përvojë falë babait tim, i cili ishte vetë gastronom. Kështu që ne filluam këtë aventurë”. Sipërmarrësi tregon me një gjest të gjatë stendën e tij të ushqimeve, e cila është e pajisur me ulëse të mbuluara dhe një kopsht dimri të bërë me çarçaf plastik.
Iseni e ka menaxhuar me shumë pasion “R-snack”-in e tij në vendpushimin e autostradës “Hurst” për 17 vjet. “Në fillim kam pasur shumë mbështetje nga miku im Walo Bloch, i cili drejton Hotel Lyssach”, thotë Iseni. Gjatë bisedës, gastronomi vazhdon të përshëndesë njerëzit që i ka numëruar në mesin e të rregulltve të tij, për atë që ndjehet si një përjetësi. “Nëse keni një ide të mirë, gjithmonë mund të gjeni njerëz që do t’ju mbështesin”. Shpirti sipërmarrës i shqiptarit nga Çegrani duket se është pjesë e personalitetit të tij; ai jeton dhe e do punën e tij. 59-vjeçari tashmë mbështetet nga djali i tij më i vogël, Bilali. “Kam tre fëmijë dhe pesë nipër e mbesa”, shpjegon Iseni me krenari dhe me buzëqeshje shton: “Unë jam një burrë i pasur”.
Ndërkohë, pronari i snack bar-it zhduket dhe qëndron pas zgarrës, stomaku i uritur duhet të mbushet. Kur kthehet, ai tregon për shumë individë të ndryshëm, që ai i takon në një vendpushim çdo ditë. “Në jetën time kam takuar shumë turistë. Të gjithë flasin një gjuhë të ndryshme. Fatmirësisht jam pak i talentuar për gjuhët”, shpjegon Iseni duke buzëqeshur. Dhe kur punoni në një vend si vendpushimi Hurst, nuk keni nevojë për televizor. “Është më mirë se çdo shfaqje televizive”.
Sipas Isenit, i cili së shpejti do të mbushë 60 vjet, shumica e klientëve janë vozitës kamionësh. “Këta janë vërtet njerëz të mrekullueshëm”. Ai i cilëson profesionistët si “të ndershëm” dhe “të orientuar drejt familjes”, cilësi që janë gjithashtu shumë të rëndësishme për të. Shumë nga të ftuarit i njeh personalisht, por ndonjëherë ka skena të çuditshme. “Ndodhi që isha në qytet dhe më thirri dikush. Unë thjesht ia ktheva përshëndetjen me dorë, edhe pse në të vërtetë nuk e dija se kush ishte”. Iseni duhet të qeshë. Ai zakonisht i takon ata njerëz përsëri në stendën e tij të ushqimit, dhe ata shpesh pyesin nëse ai nuk i njeh ata. Por ka dhe ka pasur edhe takime më pak të këndshme.
“Kur hapëm barin tonë të ushqimit, ai ende po transportohej në një rimorkio”. Kjo ishte e nevojshme sepse atëbotë Iseni ende nuk kishte leje për qëndrim të përhershëm. Meqenëse transporti kërkonte një përpjekje të madhe dhe kamioni me ushqime ishte i parkuar çdo ditë në të njëjtin vend, sipërmarrësi punëtor vendosi thjesht ta linte kabinën e tij aty ku ishte. “Nuk e shqetësoi askënd derisa u shfaq ai njeri nga Oberlandi i Bernës”. Për arsye të mbrojtjes së të dhënave, personi i përmendur tani e tutje do të quhet “Philip Strös*” (PS).
Me zell dhe djersë, ai shkoi deri në suksesin e tij modest, thotë Iseni, por për një arsye të panjohur kjo e mërziti PS*. “U përpoqa të flisja me të dhe ia shpjegova se as zyrtarët dhe as vizitorët nuk shqetësohen nëse gjatë natës e lë rimorkion time në të njëjtin vend”.
Megjithatë, njeriu nga Oberlandi, i cili sipas tregimeve duket pedant, këmbënguli. “Përgjigja e tij – në parim, rimorkioja duhet të largohet për çdo mbrëmje”, PS* nuk u përgjigj më shumë.
Autoritetet përgjegjëse vazhduan të kontaktojnë Isenin derisapër çdo mbrëmje ai më në fund tërhiqte rimorkion e tij disa metra më tutje në një parking dhe mëngjesin tjetër kthehej në vendin e tij të zakonshëm. “Në një moment mendova me vete, kjo është e pakuptimtë – edhe për shkak të mjedisit”.
Ky justifikim, një barrë shtesë dhe e panevojshme për mjedisin, në fund bëri të mundur që Isenit t`i lejohej të vendoste stendën e tij. “Dhe e dini çfarë? Z. PS* duhej të paraqiste falimentimin dy vjet pasi mora lejen time”. Përderisa njeriu nga Oberlandi, i cili gjithashtu drejtonte një bar-rostiçeri, duhej të mbyllte dyqanin e tij, shoqëria e Isen Iseinit u rrit në mënyrë të qëndrueshme. Vitin e kaluar Astra miratoi edhe kopshtim tim të dimrit”.
Vozitësi i kamionit Roland “Role” Rütsch po qëndron në atë kopsht dimëror, duke tymosur me kënaqësi cigaren kur përmend se edhe ai ka një histori për të treguar për “njerëz të koklavitur”. “Një vozitës gjerman sapo kishte bllokuar të gjithë aksesin në vendpushim”, thotë vozitësi i kamionit, i cili tashmë punon këtë profesion tash e 43 vjet. “Bllokimi i trafikut përfundimisht u shtri në autostradë. Kështu që më duhej t’i tregoja zotërisë atë që mendoja në gjermanishte letrare.”Roli” i ngre supet. “Nuk ndihmoi asgjë. Megjithatë, ai nuk ia lejoi vetvetes një filxhan kafe më dhe befas u largua i zemëruar”.
Vozitësi i kamionit “Role” dhe Iseni bisedojnë për pak dhe një mysafir tjetër porosit specialitetin e shtëpisë, një lloj sallame tajlandeze. “Është mprehtësia ajo që ka rëndësi”, thotë Iseni. Në atë kohë, një punonjës nga Azia e zhvilloi këtë sallam tajlandeze.
Ndërkohë që vozitësi shkon i kënaqur drejt ulëseve me pjatën e tij të plotë, Isen Iseini shikon i menduar pas veturës që kalon. “Jam i lumtur këtu”, thotë ai i humbur në mendime. Pensionimi i tij nuk është larg, por ai dëshiron të punojë derisa të “bie perdja”. “Thjesht nuk mund të bëj asgjë”, thotë babai i tre fëmijëve dhe kthehet në lokalin e tij të ushqimit në zonën e vendpushimit Hurst me buzëqeshjen e tij karakteristike.
Në ndërkohë, edhe gazetarit të portalit “Shtegu.com” iu dha mundësia të kalojë andejpari dhe të bisedojë me Isen Iseinin, me këtë etimolog të njohur që në këtë lami ka një bagazh të madh, duke dhënë një kontribut të rrallë në pasurimin e gjuhës shqipe.
