Në Ukrainë të gjitha garat sportive janë pezulluar që nga dita e sulmit nga Rusia të enjten e kaluar. Natyrisht, është e pamundur të mendosh të praktikosh sporte, të mbushësh stadiume dhe arena, të largosh mendjen dhe zemrën nga skenat e tmerrshme që mbushin ditët në Kiev dhe në të gjitha qytetet e tjera të Ukrainës, të bombarduara rëndë për një javë, me një çmim të paguar tashmë shumë te lartë për sa i përket jetëve njerëzore.
Edhe turneu i futbollit ndërpritet në javen e 18-të, me dy të mëdhenjtë Dynamo Kiev dhe Shakhtar Donetsk që garojnë për kreun e renditjes si zakonisht: skuadra e De Zerbit, i sapo kthyer në Itali, po ndjek me dy pikë formacionin e kryeqytetit me trajner Mircea Lucescu. Dhe trajneri rumun 76-vjeçar njofton se kampionati mund të rifillojë, jo në Ukrainë, por jashtë saj, falë mikpritjes së kombeve fqinje…
“Po, është një propozim në tryezë. Rumania është e gatshme, Polonia dhe Hungaria gjithashtu, e di që Ceferin po mendon për këtë, nëse doni nuk do të jetë një gjë e vështirë për t’u organizuar – shpjegon ai për Gazzetta dello Sport, përndryshe shpreson. për një tjetër zgjidhje për lojtarët e skuadrave të detyruara të ndalojnë – Tani duhet të shohim përpara. Nëse lufta vazhdon, shpresoj që UEFA t’u japë lojtarëve mundësinë të çlirohen ose të paktën të huazojnë për të përfunduar sezonin me familjen, ata duhet të vazhdojnë të luajnë sepse futbolli është puna e tyre. Dhe ka fuqi të madhe…”.
Luçesku tregon dramën e sulmit rus, mendoi se ishte një stuhi… “Ne erdhëm nga një grumbullim drejt kampionatit që do të fillonte sërish, shkuam në Spanjë dhe Antalia me pothuajse të gjitha ekipet ukrainase, një lloj mini lige. Pastaj jemi kthyer, te enjten ne mbremje u stervitem per ndeshjen e Kupes dhe me pas ndodh ajo qe nuk e prisnim kurre…
Ne nje moment zgjohem naten dhe mendimi i pare qe me vjen jane ato stuhite e zakonshme verore, me vetetima dhe rrufe. Por jo, për fat të keq jo. Na thonë se lufta ka filluar dhe ka arritur në portat e qytetit. Askush nuk e priste në Kiev. Mendohej se do të qofshin më së shumti disa përleshje në Donbass, askush nuk besonte në një pushtim si ai që kemi parë”
Fillimisht Lucescu nuk donte të largohej nga Kievi – jo me lojtarët e tij ende në rrezik – më pas ai nuk kishte zgjidhje tjetër, duke pasur parasysh rrjedhën e ngjarjeve. Odiseja e tij për t’u larguar nga Ukraina nuk ishte aspak e ndryshme nga ajo e shumë të arratisurve të tjerë, me skena që nuk do t’i harrojë kurrë:
“Shtatëmbëdhjetë orë të vështira, mes doganave dhe postblloqeve. Për të dalë nga qyteti ne ecem shtatë në orë. Rrugët ishin të bllokuar me makinat e atyre që ikën.
Jashtë Kievit filluam të marrim rrugë dytësore, ndërsa rrugës takuam autokolonat e ushtarëve që shkonin në jug sepse ndërkohë kishin filluar bombardimet nga deti i zi.me Moldavinë ku kishte pafund radhët. Dhe aty pashë skena të shëmtuara, të burrave që shoqëronin gratë dhe fëmijët deri në kufi, duke u siguruar që ata të kalonin dhe pastaj të ktheheshin mbrapsht…”..
