Familja e tij pranoi 20 refugjatë: Tani Alberto (58) u kthye në vendin e luftës dhe koordinoi transferimin e 500 ukrainasve
Nga tre u bënë 20: apartamenti 90 metra katror i familjes Andreani është përdorur si strehim i përkohshëm për 20 refugjatë që nga lufta në Ukrainë.
“Shpresoja se ai doli i sigurt”
I lindur në Itali, ai me gruan e tij Svetlana e cila vjen nga Kharkiv, jeton në Donaustadt. Kur filloi lufta, 58-vjeçari nuk hezitoi dhe solli familjen e gruas së tij nga Ukraina në Austri. “Unë kisha frikë për të”, kujton Svetlana. “Binin granata dhe ai duhej të ikte në bunker. Unë isha në kontakt të vazhdueshëm me të dhe shpresoja se ai do të dilte i sigurt”. Alberto, një ish-oficer policie i cili ishte mësuar me situata ekstreme nga operacionet në Kosovë, Kamboxhia apo Gjeorgji, u kthye i shëndetshëm. Por ai solli jo vetëm familjen e Svetlanës, por 40 refugjatë.
“Është si në ndonjë film horror”
20 prej tyre gjetën strehë tek Andreani në atë kohë dhe gjysma e refugjatëve ende jetojnë me ta. Por kjo nuk është e gjitha: Alberto donte të vazhdonte të ndihmonte dhe vendosi të kthehej në zonën e luftës. Ai kaloi tetë ditë në Ternopil, ku koordinoi transferimin e deri në 500 refugjatëve në Itali dhe Austri. Një aventurë e rrezikshme: “Kur mbërrita, na u desh të futeshim në bunker. Por gjëja më e keqe është situata humanitare. Njerëzit po flenë në rrugë, është si në ndonjë film horror”. A nuk ka frikë ai vetë? “Sigurisht! Unë nuk jam një hero. Unë jam një person që kam frikë gjithashtu. Lufta është e frikshme”.
“Unë nuk harroj askënd. Do të kthehem”
Njerëzit e evakuuar nga vjenezi janë kryesisht persona të zhvendosur brenda vendit nga Kharkiv, Mariupol, Chenihiv, Sumy, Zhytomyr dhe Kiev, të cilët nuk kanë mundësi të emigrojnë vetë – të moshuar, persona me aftësi të kufizuara ose nëna me fëmijë pa të afërm ose miq në Europë. Andreani u përgatit mirë për udhëtimin, duke e koordinuar me kryebashkiakun e Ternopilit, i cili shpreson të krijojë një korridor humanitar sa herë që të jetë e nevojshme. Andreani gjithashtu punon me punonjësit socialë për të përzgjedhur rastet veçanërisht të këqija dhe për t’i nxjerrë ata nga zona e krizës.
Në një intervistë për “Heute”, 58-vjeçari raporton për histori dramatike, transmeton portali Shtegu. Familje që prej ditësh janë pa ujë. Gratë që janë të stërmbushura plotësisht me fëmijët e tyre dhe situatën. Njerëzit që luftojnë për të zënë një vend në një nga autobusët. “Nëse nuk mund të marr dikë me vete, atëherë mund të them vetëm një gjë: Nuk do ta harroj. Do të kthehem”.
Net pa gjumë për gruan e Andreanit
Ndërkohë bashkëshortja e Andreanit qëndroi në Vjenë. “Nuk mund ta imagjinoni se si ndjehem”, thotë ajo. Zëri i saj vazhdon të shkëputet, ajo fillon të qajë. “Kam frikë, mezi fle dhe ende mendoj se po shoh një ëndërr të keqe, burri im ishte në zonën e luftës, por kam edhe një vëlla dhe një kushëri që tashmë janë të regjistruar atje. Shpresoj që të mos kenë duhet të regjistroheni”.
“Nëse mund të ndihmoni, duhet ta bëni”
Andreani duhej të priste sërish në bunker gjatë misionit të dytë. “Më tha se diçka kishte ndryshuar”, thotë gruaja e tij. “Njerëzit janë mësuar me bombat. Ata flenë të qetë dhe nuk tremben aq shpesh”. Ukrainasja vendase nuk e di nëse kjo është e mirë apo më saktë tronditëse.
Në Austri, thotë Svetlana, ajo mori një mbështetje të pabesueshme për familjen e saj dhe refugjatët e tjerë. “Unë do të doja t’ju falënderoja nga zemra për këtë. Kjo është një nga arsyet pse ajo e kupton bashkëshortin dhe misionet e tij. “Unë nuk dua që ai të shkojë. Por nëse mund të ndihmoni, duhet. Unë i jam shumë mirënjohës burrit tim që e bëri këtë”.
Alberto Andreani tani është kthyer në Vjenë. Ai solli një familje nga Mariupoli.
Familja Andreani tani po përpiqet të ndihmojë refugjatët me regjistrimin dhe përkthimin e dokumenteve. Ai gjithashtu thekson: “Ajo që arrihet në Austri nuk mund të krahasohet me asnjë vend tjetër. Austriakët kanë një zemër të madhe”. Kushdo që dëshiron të ndihmojë mund të telefonojë në numrin 0038 50 592 28 55. Mbi të gjitha nevojitet urgjentisht akomodimi.
