Infeksioni është një shkak kryesor i sëmundshmërisë në të gjitha fazat e sëmundjes kronike të veshkave (CKD) dhe mund të kontribuojë drejtpërdrejt në vdekshmërinë e pacientit . Pacientët me CKD mund të jenë në një rrezik në rritje të infeksionit për arsye të ndryshme, duke përfshirë dëmtimin e imunitetit, ose nga pajisje të tilla si kateter venozë qendrorë ose kateterë Tenckhoff për qëllimet e hemodializës ose dializës peritoneale (PD), përkatësisht. Prandaj, parandalimi dhe menaxhimi i infeksionit në popullatën e CKD kërkon kujdes holistik.
Qasjet farmakologjike dhe jofarmakologjike janë kritike për arritjen e rezultateve optimale. Strategjitë jofarmakologjike të nivelit të pacientit përfshijnë edukimin mbi higjienën, parandalimin e prishjes së lëkurës, kontrollin optimal të glicemisë dhe ushqimin. Ndërhyrjet jofarmakologjike të nivelit spitalor përfshijnë politika për zvogëlimin e futjes së pajisjeve mjekesore (p.sh.) duke përdorur fistula arteriovenoze për futjen në dializë sesa kateterët e hemodializës) teknikat optimale të futjes së ketyre pajisjeve, larjen e duarve dhe auditimin e niveleve të infeksionit, qendrat e ndërhyrjes farmakologjike mbi agjentët antimikrobikë dhe antiseptikë, si dhe vaksinimin.
Ndërsa antibiotikët mbeten shtylla kryesore e praktikës moderne për trajtimin e infeksionit dhe, në një masë më të vogël, për parandalimin, përdorimi i tyre është i kufizuar nga shfaqja e përhapur e rezistencës antimikrobike, e cila është një nga problemet më të ngutshme me të cilat përballet mjekësia moderne. 40 vitet e fundit kanë parë shfaqje të shpejtë të organizmave rezistente ndaj shumë ilaçeve (MRO) me një ulje të njëkohshme të antibiotikëve të rinj që arrijnë në treg. Normat e baktereve rezistente ndaj antibiotikëve janë ndër më të lartat në pacientët me dializë. Kjo ka shkaktuar interes të konsiderueshëm kërkimor në qasjet për parandalimin dhe menaxhimin e infeksionit.
Një qasje e tillë premtuese alternative shtesë është përdorimi i mjaltit. Mjalti është përdorur prej kohësh si një agjent tradicional medicinal, siç dëshmohet duke iu referuar përdorimit të tij terapeutik në te dhenat Sumeriane nga 3000 B.C. , si dhe në Tevrat, Bibël dhe Kuran. Që nga vitet 1980, mjalti është raportuar vazhdimisht në literaturën mjekësore se ka veti antimikrobike me spektër të gjerë, duke përfshirë aktivitetin kundër një game të gjerë të mikroorganizmave, duke e bërë atë një agjent potencialisht shumë tërheqës për profilaksinë dhe terapinë e infeksionit . Për më tepër, mjalti është raportuar të ketë veti moduluese dhe anti-inflamatore imune duke shmangur rrezikun e shkaktimit të rezistencës antimikrobike.
