Në verë, mësuesi i konsolit të Lichtensteig, Florin Hinterberger filloi turneun e tij botëror. 30-vjeçari dëshiron të udhëtojë në lindje derisa të kthehet në perëndim. Në pjesën e katërt të serialit ai raporton për përvojat e tij në Ballkan.
Në Maqedoninë e Veriut u shoqëruam përtej kufirit në Kosovë nga një oficer i OKB-së. Nuk jam i sigurt se çfarë të pres në këtë vend. Unë e di vetëm se këtu janë të vendosur ushtarët zviceranë dhe se ka një arsye për këtë.
Shoqja më e mirë e Giselës është me origjinë nga kjo zonë. Kjo është arsyeja pse ne jemi të mirëpritur ngrohtësisht nga e gjithë familja. Ata me krenari na tregojnë se nga vijnë dhe çfarë bëjnë njerëzit këtu. Shumë kosovarë fitojnë rreth 300 franga në muaj. Do të ishte jashtëzakonisht e vështirë pa mbështetjen e familjarëve nga Europa Perëndimore.
Por ne ndjejmë gjithashtu një mirënjohje të madhe sa herë që flasim për origjinën tonë. Ne shohim shumë flamuj zviceranë. Kafenetë janë emërtuar sipas qyteteve zvicerane. Emrat e kompanive zvicerane shfaqen kudo. Ndihemi jashtëzakonisht të sigurt, edhe kur na lejohet të flemë në divanin e tyre me një çift të ri në Prishtinë për disa ditë. Nuk e kemi ndjerë aspak misionin e OKB-së në Kosovë.
Me uljen e temperaturave po i drejtohemi Mesdheut shqiptar, shkruan “Tagblatt”, transmeton portali Shtegu. Përsëri jemi të pushtuar nga natyra e mirë e vendasve. Një VW Polo që tashmë ka gjashtë pasagjerë në bord krijon hapësirë për ne dhe çantat tona të mëdha të shpinës. Pak më vonë kemi ngecur diku në malet shqiptare se nuk shihet asnjë makinë.
Një bujk lokal përpiqet të na thotë me duar e këmbë se sot nuk ka më makinë dhe na fton në shtëpinë e tij. Pas një shëtitjeje prej një ore, arrijmë në shtëpinë e tij me vetëm dy dhoma, ku jeton me prindërit, gruan dhe dy fëmijët e tij. Hamë në dhomën e prindërve, ku ndodhet edhe kuzhina. Gjithçka është e bërë vetë: Djathi, kosi, perimet turshi, salca djegës dhe sigurisht gota e rakisë.
Komunikimi është i vështirë pa anglisht dhe internet për shërbimet e përkthimit. Kemi kënaqësinë të shkëmbejmë ide me fëmijët. Me ta nuk kemi nevojë për gjuhë që të kuptojmë njëri-tjetrin. Edhe pse kanë pak, ata na dhanë tmerrësisht shumë. Me njërin sy që qan, hipim në autobusin e vetëm të ditës që shkon në jug të nesërmen në mëngjes.
Në jug shkojmë në një plazh të shkretë që një udhëtar në Hungari ma kishte rekomanduar paqartë tre muaj më parë. Një çift gjerman na merr në shi dhe na çon sa më shumë në destinacionin tonë. Nën një tendë i ofrojmë një kafe të çastit, të përgatitur me sobën tonë me gaz. Ndihem mirë që mund të përcjellë mikpritjen ballkanike.
Ndërsa shiu ndalon, ne ecim në plazh. Nuk ka rrugë të drejtë, vetëm disa litarë të prishur që varen mbi shkëmbinj të rrëshqitshëm. Me 25 kilogramë bagazh, është një zbritje e guximshme. Por ajo që na pret më poshtë ia vlen: një plazh i madh, i shkretë, i bukur i rrethuar nga shkëmbinj të mprehtë dhe det i pastër kristal.
Ne jemi atje në kohën e duhur për të shijuar perëndimin romantik të diellit. Flemë të qetë, të përqafuar nga zhurma e qetë e valëve të oqeanit. I kalojmë ditët e ardhshme, të shkëputur nga pjesa tjetër e botës në temperatura deri në 20 gradë, duke notuar, duke ecur, duke bërë banja dielli, duke gatuar, duke ngrënë dhe duke fjetur. Vetëm anijet e peshkimit në distancë na kujtojnë qytetërimin. Është një parajsë e vogël. Shumë na kanë pyetur tashmë pse udhëtojmë në këtë zonë gjatë sezonit, jashtë sezonit kur të gjitha dyqanet dhe restorantet janë të mbyllura. Thjesht, ne e vlerësojmë ndjenjën e qetësisë.
Pas kësaj eksperience idilike plazhi, nisemi drejt Greqisë për të takuar sërish një mik të vjetër. Fatkeqësisht, gjatë turneut botëror, nuk mund të jem me të në ditët e rëndësishme të familjes sime. Kështu të paktën nga gazeta të uroj ditëlindjen mami!
